فیلم هندی

اول این عکس ها را نگاه کنید

عکس رو که ديدم اصلا دلم نيامد چيزی ننويسم من اولين چيزی که به ذهنم آمد فيلم شعله بود البته يادم نمی آيد فيلم هندی بيش از ۵ تا ديده باشم ولی ميدانم اين نشانه ها رو داره٫ يک قهرمان که آواز ميخونه (به حالت دستها توجه شودو ميکروفن ) يک دختر ٫ يک پسر ٫گلهای رنگ و وارنگ ٫ مبلهای گرانقيمت ويک سری تماشاچی احساساتی .....

اما در دومين نگاه ٫ من تا بحال عکسی از آقای رفسنجانی به اين شکل نديدم که آنقدر مبلهای بغلی بهش نزديک باشند و صندلی در يک سطح باشدکه دال بر جمع دوستانه است و بعد جوانی که به عنوان نماينده جوان جامعه ايرانی در سمت راست نشسته که مهمترين مطلب ايشان دستی هست, که در لای لنگشان گير کرده و شايد ايشان فکر ميکنند دردی که جوان ايرانی دارد , فقط همين درد مهمان ايشان باشد و يا شلوار لی پوشيدن, چيزی که ما را در مدارس در هنگام رياست جمهوری ايشان مواخذه ميکردند و......... چرا حداقل جوانی مانند مجتبی سميعی نژاد را از زندان برای گفتگو بعنوان نماينده انتخاب نمی کنند يا مسيح علی نژاد و.....................
در نگاه سوم ياد مقاله صادق زيبا کلام افتادم که چقدر به اين عکس می آيد و اينکه چقدر امثالهم مردم ما را ساده فرض ميکنند که با يک مصاحبه با يک مقاله با دو تا عکس و........ ميخواهند تصاوير يک گذشته ٬يک عمر از بين رفته رو با يک سناريوو فيلم هندی تحت تاثير قرار دهند .

راستی چرا ايشان به سمت صندلی اينطرفی بيشتر غش کردند !!!!

----------------------------------------------------------------------------------

ما رو عادت دادن که زندانبان خود را هم دوست داشته باشيم .
فروغ
به ما ياد دادن که شب ها به چشم باز به خواب بريم
اما در روز با چشم بسته به مسائل نگاه کنيم
به ما ياد دادن که با احترام بر مرکب ما سوار شوند
و با اطاعت به مقصدی که ميخواهند بروند
به ما ياد دادن که سکوت علامت رضايت است
و رضايت چيزی است که تو نميدانی چيست
اما کسی خوب است که ساکت و مطيع باشد
به ما ياد دادن که دفاع از حق و گذشت يکی است
هر کسی هر ناحقی کرد تا هر حد ٫ تو گذشت کن
چون گذشت از بزرگان است .
اما آزاده بودن را به ما ياد ندادن ٫ ياد بگيريم